Bij de gedachte dat ik volgend jaar 30 word, heb ik zo’n… prettige vlinders in mijn buik! Ja, mijn 30e zal als een bruiloft zijn. Aangezien ik niet zo’n vredelievend persoon ben, heb ik onbewust altijd zitten wachten op alle componenten van een vredig gepensioneerd leven 🙂 Een huwelijk, een kind, een huis, een baan die mijn passie zal zijn en niet alleen maar een onaangename plicht… Dit alles moest me dichter bij mijn droombeeld brengen. Ik heb alles kunnen bereiken en zelfs veel meer dan mijn dromen en doelen. Alles wijst erop dat ik het zelfs met dit tweede kind zal redden voor ik 30 word (meer is er voorlopig niet aan de hand) 😉 Nou een sprookje… echt een sprookje. Maar…

Maar toen ik 29 was, had ik een visioen. En deze zelfde verlichting is waarschijnlijk ervaren door elke andere vrouw. Ik kan gerust zeggen dat elke andere vrouw dat doet, want mannen lopen niet alleen mentaal een paar jaar achter op hun vrouwelijke tegenhangers, maar God heeft hen ook niet gestraft met al die gedachten die ergens buiten hun bewustzijn, in het achterhoofd van hun hersenen, omgaan. Mannen hebben het makkelijker 🙂 Maar terug naar de vrouwen. De laatste tijd ben ik ervan overtuigd dat veel van mijn vrienden en kennissen rond mijn 30e verjaardag de essentie van het leven beginnen te begrijpen. Ze beginnen langzaam te begrijpen wat echt belangrijk is

 

De race voor… vrede.
We leven in een tijd waarin de meesten van ons in razend tempo op jacht zijn naar… rust en stilte. Ziek, is het niet? Maar analyseer nu je leven. Wilde je niet eerst je studies afmaken, dan een proefperiode van drie maanden op het werk doorstaan, dan het eerste jaar halen om opslag te vragen, dan het tweede jaar om goede ervaring op te doen op je CV en DAN je droomjob vinden. Elk van deze checkpoints moest ons een nieuwe dimensie in het leven geven. Het was moeilijk, maar de gedachte dat als ik zover zou komen, ik eindelijk vrede zou hebben en gelukkig zou zijn, hield me in leven. Als mijn vriend een aanzoek doet, als we trouwen, als ik zwanger raak, als de prenatale tests goed uitpakken, als ik bij de bevalling ben, als ik de bevalling overleef, als ik eindelijk uit het ziekenhuis kom, als we eindelijk de babykamer inrichten, als we eindelijk iets van onszelf kopen of groter… En zo gaat het maar door… Jaar in jaar uit, in het streven naar een betere morgen, met een belediging voor wat er nu gebeurt. WANT ALS DAAR IETS GEBEURT, ZAL IK GELUKKIG EN KALM ZIJN.

En je hebt dit gezin, je hebt dit huis, deze goedbetaalde baan… je hebt alles wat je voor jezelf gepland hebt. En op een dag word je wakker in je droomomstandigheden en ontdek je dat de dingen niet zijn zoals ze zouden moeten zijn. Dat je je helemaal niet rustig voelt, omdat je je zorgen maakt over steeds meer bizarre zaken. Omdat uw werk u irriteert met dit en dat, omdat uw huis de beste plaats zou zijn om een nieuw te bouwen, omdat er zoveel gebreken zijn, omdat… u weet eigenlijk niet waar het over gaat, maar uw dynamiek van de laatste 10 jaar is plotseling een betekenisloze race geworden, waarin u, ondanks de overduidelijke overwinning, ondanks de onbetwistbare eerste plaats, ongeacht het terrein, vindt dat er iets ontbreekt.

 

Een klap tegen het hoofd…
En opeens word je op je hoofd geslagen. Plotseling doet een onverwachte reeks gebeurtenissen je beseffen dat elk huis met een zwembad en elke Merol of BeEmWica, na een paar weken/maanden, gewoonweg saai wordt. Elk materieel goed zal tot op zekere hoogte overgewaardeerd blijken te zijn. Plotseling begrijp je het oude gezegde ”geld brengt geen geluk”. Plotseling besef je dat het de moeite waard is om naar je ouderen te luisteren, want in al hun onverenigbaarheid met de huidige tijd hebben zij toch hun eigen waarheden over het leven, waarmee jij vaak schop na schop op je (toch al) harde kont hebt moeten verwerken. Plotseling herinner je je dat je op zoek was naar geluk ergens achter de horizon, terwijl het de hele tijd bij je was, binnen je bereik. Plotseling ben je wijzer…

Heb je je ooit afgevraagd waarom het zo vreemd is dat een koppel in de showbusiness jarenlang een relatie heeft, terwijl de echtscheiding van je vrienden of kennissen de gebeurtenis van het jaar en een curiositeit is? Heb je je ooit afgevraagd waarom mensen in grote bedrijven alles opgeven om potten te bakken of hipstercafés te runnen? Of waarom veel mensen een levensveranderende transformatie ondergaan nadat ze getroffen zijn door een ziekte of een tragedie in hun leven?

 

Het is belangrijker te ”hebben” dan te ”zijn”…
Kent u een man die, nadat hij een gevecht tegen kanker had gewonnen, zijn leven zo heroverwoog dat hij besloot blindelings de carrièreladder van een farmaceutisch bedrijf te beklimmen? Dat doe ik niet en ik weet zeker dat ik dat nooit zal doen. Want het belangrijkste in het leven zijn de herinneringen aan wat je hebt beleefd, niet aan wat je hebt. Het belangrijkste in het leven zijn de emoties die in ons worden opgewekt door het geluid van de golven aan zee en de lach van ons kind dat over het strand rent, niet het gebrul van de motor van een nieuwe auto waarvoor wij de komende vijf jaar in de stress moeten zitten om de leasetermijnen af te betalen.

We komen tot dit alles als we een bepaalde weg hebben afgelegd. Wanneer wij, in ons streven naar geluk van de toekomst, het geluk vergeten dat elke dag van onze reis ons heeft gegeven. Uit gesprekken met mijn kennissen, vrienden, familie, is één ding duidelijk… dat het leven begint na 30 🙂 Het is een bewust leven dat we eindelijk beginnen te genieten. Langzaam, hapje voor hapje, met de bagage van ervaring, die we over een tiental decennia aan onze kinderen zullen proberen door te geven… zonder succes. Omdat hun leven ook na 30 zal beginnen…
Het echte leven begint op je dertigste… nadat je een misdaad tegen je figuur begaan hebt met slechtzittende kleren. Na begrepen te hebben dat een gezicht er beter uitziet met wenkbrauwen dan met een geplukte strook boven het oog. Na het beleven van enkele levenslange liefdes, waaraan wij met schaamte terugdenken voor onze smaak en domheid… Na dit alles is het vanzelfsprekend dat wij beginnen in te zien dat het ware geluk ons geschonken wordt door momenten, niet door voorwerpen. En deze momenten blijven met elke ademtocht minder en minder in ons leven. Rond ons dertigste beginnen we, vreemd genoeg, allemaal dieper en bewuster te ademen…